EENZAAMHEID ...

Eenzaamheid treft 14 procent van de Belgen tussen 18 en 80 jaar. In absolute cijfers betekent dit dat 1 250 000 Belgen zich “eerder sterk tot sterk eenzaam” voelen. (uit het onderzoek 'Eenzaamheid bij chronisch zieke mensen', uitgevoerd door Dr. Leen Heylen in opdracht van Samana en Bond zonder naam)

Eenzaamheid treft zowel jonge mensen als ouderen. Eenzaamheid is veel ruimer dan het stereotype beeld van de alleenstaande, vaak zorgbehoevende oudere. Eenzaamheid is van alle leeftijden en kan iedereen overkomen, op elk moment in het leven.‘

Eenzaamheid is per definitie een individuele ervaring. Tegelijkertijd is het een maatschappelijk gegeven dat het individu overstijgt en weegt op onze samenleving.

Eenzaamheid is een complex fenomeen en voelt voor iedereen anders. Dé eenzaamheid bestaat niet, dé oorzaak van eenzaamheid bestaat niet, dé aanpak van eenzaamheid bestaat niet.

Eenzaamheid kan heel normaal zijn: veel mensen kennen tijdens hun leven tijdelijke en voorbijgaande perioden van eenzaamheid. Eenzaam zijn mag dus, eventjes.

Eenzaamheid wordt in onze prestatiegerichte maatschappij nog te weinig (h)erkend. Op eenzaamheid rust nog steeds een taboe.

Eenzaamheid maakt ziek. Omgekeerd geldt even goed : ziek zijn maakt eenzaam.
Veel langdurig zieke mensen hebben weinig sociaal contact en verzeilen in eenzaamheid.