WAT IS EENZAAMHEID?
Eenzaamheid is geen synoniem van 'alleen-zijn'.
Samen zijn met anderen betekent dus niet per definitie een bescherming tegen eenzaamheid. Iemand met weinig contacten hoeft niet per se eenzaam te zijn, terwijl iemand die veel mensen om zich heen heeft, zich toch eenzaam kan voelen.
Eenzaamheid is een subjectief gegeven.
Er is een verschil tussen de relaties zoals men die heeft en de relaties zoals men zich die wenst. Pas als dit verschil als negatief wordt ervaren, kan men over eenzaamheid spreken.
Eenzaamheid is een onplezierig en ontoelaatbaar gemis aan (kwaliteit van) bepaalde sociale relaties.
Eenzaamheid wordt zo een negatief, pijnlijk of ongewenst gevoel dat zijn oorsprong vindt in een gemis dat je ervaart in je sociale relaties.
Eenzaamheid voelt voor iedereen anders.
Dit betekent dat je pas eenzaam bent als je jezelf eenzaam voelt.
Eenzaamheid kun je opsplitsen in sociale en emotionele eenzaamheid.
Sociale eenzaamheid verwijst naar een gemis aan relaties. Je hebt het gevoel dat je te weinig vrienden, familieleden of kennissen hebt om op terug te vallen.
Bij emotionele eenzaamheid is er een gebrek aan een hechte, affectieve band met de anderen. Je mist diepere aansluiting met je medemens, de kwaliteit van je contacten is minder dan je wenst.
Eenzaamheid kan heel normaal zijn.
Het kan het gevolg zijn van gebrek aan vrienden, een nieuwe baan, een verhuis, beperkte mobiliteit,...
Veel mensen kennen tijdens hun leven tijdelijke perioden van eenzaamheid. Eenzaamheid mag dus, als het niet te lang duurt.
Eenzaamheid is ook een maatschappelijk probleem.
Als eenzaamheid zich ontwikkelt tot een langdurige eenzaamheid met een duurzame ontwrichting van de persoonlijke relaties, waar mensen niet zelf uit kunnen komen, wordt het een persoonlijk en maatschappelijk probleem.